Lüksemburg yeşil mi yeşil, küçük mü küçük, zengin mi zengin bir ülke. Lüksemburglular, yeşilin verdiği doğal güzelliği, küçük ve zengin bir ülke olmanın avantajı ile birleştirmiş ve ortaya harika coğrafyayı süsleyen muhteşem yapılar çıkmış. Tüm Avrupa’da olduğu gibi burada da yaşanan feodalizm ve sonrasında gelen Rönesans, geriye büyük şatolar bırakmış. Şatoların bazıları son yıllara kadar soylu ailelerin konakladığı yerler olarak kalmış. 1989’da Lüksemburg şatoları için bir vakıf dahi oluşturulmuş. Turist ofisinden aldığım broşürde yazan bilgilere göre ülkede, bugün itibariyle halka açık 18 şato mevcut.

Vianden Şatosu, 11. Yüzyılda Roma kalesi kalıntıları üzerine inşa edilen duvarlarla oluşturulmaya başlanmış. Sonraları Romanesk ve Gotik mimari üsluplarla şekillenen yapı, tüm Avrupa’da bu mimari tarzların en güzel örneklerini taşıyan şatolardan biri olarak gösteriliyor.  15. Yüzyıldan itibaren Avrupa’nın önemli feodal ailelerinin konutu olarak kullanılan yapı, 1820’de Hollanda Kralı 1. William ‘ın kontrolü altına girdiğinde parça parça satılmaya başlanmış. 1977 yılında Lüksemburg Düklüğü’nün zimmetine geçen şato kalıntıları, büyük restarosyonlar sonucu diriltirilerek bugünkü görkemli haline ulaşmış.

Şatonun farklı odalarında farklı sergiler mevcut, Avrupa’da yaşanmış olan şato hayatı buralarda resmedilmeye çalışılmış. Mutfak, yatak odaları, misafir odaları ve askeri kıyafetlerin sergilendiği odalar, eski zamanlar hakkında ziyaretçilere bilgiler veriyor. Şato, orta çağ ve Rönesans mimarisiyle ilgili de size ışık tutacak cinsten.

Tüm bunların dışında, şatoda benim ilgimi en çok çeken, son odalara doğru karşınıza çıkacak olan yaşayan tarih gösterimleri oldu. Büyük bir salon içinde yer alan derici, satranç ustası, gotik yazı üstadı ve dokumacılar, tarihi yine tarihi kıyafetleriyle bugüne taşıyorlar. Mesela gotik yazı üstadı yaşlı adam arkasındaki küçük kıza, işinin püf noktalarını gösteriyor. Böylece hem tarih tekrar yaşanıyor hem de yazımı büyük bir uğraş gerektiren yazı stili yeni bir nesle daha aktarılmış oluyor. Bu büyük odadan dışarı çıktığınızda yaşayan tarihin devamı olan okçulara rast geleceksiniz. Burada, ok atmayı bilmeyenlere ya da acemisi olanlara, uzun Avrupa yaylarıyla İngiliz tarzı ok atımı gösteriliyor. Türk stili ok atmayı bilenler, burada bulunan kısa Macar yaylarını test edebilirler.

Vianden Şatosu’nda beni en çok etkileyen, ziyaretçilere tarihin gösterildiği ve yaşatıldığı o anlar oldu. Kendi kendime hayıflandım o gün ve harika bir tarihimiz var ama onu bırakın yaşatmayı hatırlamakta bile zorlanıyoruz diye uzun uzun düşündüm. Türkiye’ye döndüğümde İstanbul Harbiye’deki Genelkurmay Askeri Müzesi hakkında bilgi sahibi oldum. 1453’te Haliç’e gerilen yaydan 16. yüzyıl tüfeklerine kadar harika bir sergiye ev sahipliği yapmasının yanında tarihi yaşatması da beni çok sevindirdi. Haftada iki gün geleneksel Türk okçuluğunun yapıldığı ve 1914 yılında kurulan Genelkurmay Mehteran Birliği’nin çaldığı bu müze, o günkü hayıflanmama bir cevap gibi oldu.

Vianden, küçük ve tatlı bir şehir. Şehir ortadan ikiye bir nehirle ayrılmış. Nehir kenarındaki kafeler ve restoranlar açlığınıza ve sususluğunuza çare olabilir. Ayrıca, kaleye çıkan yolda daha düşük bütçeler için uygun Portekiz restoranıyla bir de kebapçı mevcut.

Vianden şatosu ve şehri ortalama 2 buçuk saatlik bir gezinti için ideal.

Vianden’e, Ettelbrück üzerinden otobüs ya da trenle ulaşabilirsiniz.